Time flies, only 5 weeks left!

Swastiastu,

Sorry sorry sorry, dat ik nu pas weer iets van me laat horen. Het is inmiddels al 2 maanden geleden dat ik mijn eerste blog geschreven heb en in die tussentijd is er veel gebeurd en heb ik weer van alles beleefd en gezien. Ik had er eigenlijk niet aan gedacht en als ik er wel aan dacht om weer eens te schrijven had ik er op dat moment weer geen tijd voor. Dé smoes voor het uitblijven van een nieuwe blog zoals velen wel van mij weten.

Om even terug te komen op mijn vorige blog, ik was net gearriveerd in Keramas waar ik 12 weken les zou geven en mijn onderzoek zou doen bij het ´Selukat Learning Center´. Ik zal daarom maar eens beginnen bij het begin, maar dan in de speed modus omdat ik anders 35 pagina´s verder ben en daar zitten jullie natuurlijk ook niet op te wachten.

In het weekend van 12 en 13 september (wow, dit klinkt ver weg..) ben ik samen met een paar vrijwilligers naar Lovina, het noorden van Bali gereisd. Onderweg hebben we veel mooie uitkijkpunten gezien en natuurlijk de typische foto van de bekende rijstvelden geschoten. We hebben een waterval bezocht, zijn om 6.00 ’s ochtends in een bootje gestapt om de zonsopgang te zien en dolfijnen te spotten en hebben lekker gesnorkeld. Overal in Bali staan trouwens fruitbomen en als je denkt dat je alle soorten gezien hebt, kom je na een paar km weer iets tegen dat je nog nooit in een boom hebt zien hangen. En ja, je kunt het allemaal eten.

Op vrijdag 19 september wilden we rond 17.00 met alle vrijwilligers en een paar lokalen naar een waterval hier in de buurt. Tijdens het teruglopen naar onze scooters moesten we over keien lopen die deels in het water/modder lagen. We hadden een leuke survivalroute uitgekozen waarbij we elkaar toch af en toe moesten helpen om niet van de keien af het water in te glijden. Iedereen was er zonder kleerscheuren vanaf gekomen en we hadden het laatste gedeelte van onze tocht bereikt: het makkelijkere stuk waarbij je of op de keien kon lopen of op de donkere harde grond. Ik hoorde Sophie nog zeggen: het zou echt sneu zijn als er nu nog iets zou gebeuren.. en 2 stappen later ging ik keihard door mijn enkel, auw! Doordat het al bijna donker was kon ik niet meer goed zien waar ik liep en dacht ik dat ik op de donkere grond was gaan staan. Dit was in werkelijkheid het bruine water met een grote kei eronder waar ik vanaf gleed en mijn enkel verzwikte. Dit deed dus even goed pijn en lopen ging echt niet. Nadat ik even was bijgekomen hebben Sophie en Ngakan mij heel lief naar boven geholpen. Thanx for that!

In de laatste week van september en begin oktober heb ik met Lotte, Dorieke en Lisa gemountainbiked, gesurft en geparaglided. We zijn naar Monkey Forest, Taman Nusa (park met Indonesië in het klein) en de stadjes Sukawati en Semiyak geweest. In deze periode was ik ook door de weeks, voordat de lessen begonnen (half 4 in de middag) veel weg. We gingen dan naar Ubud, zwemmen of met de Balinese meiden die hier in de office werken ergens naartoe.

In het weekend van vrijdag 17 oktober ben ik met een aantal vrijwilligers naar het eiland Nusa Lembongan geweest. Een van de vrijwilligers kende iemand die op het eiland Cennigan woont (dit ligt er tegenaan en is te bereiken per brug), en heeft kunnen regelen dat we daar gratis konden verblijven. Lembongan is véél kleiner dan Bali en de wegen zijn hier echt heel slecht. We hebben dat weekend een scootertje gehuurd en zijn daarmee het hele eiland rond gecrost. Dit was echt wel lachen vanwege het slechte wegdek en de vele gaten in de weg. Tijdens het rondrijden hebben we veel mooie uitzichten gezien en heb ik op een klif gestaan waar je normaal gesproken vanaf kunt springen, maar dat nu gesloten was vanwege de gevaarlijke stroming in het water. Op vrijdagavond kwam de eigenaar van het huis met echte oude Hollandse kaas uit Amsterdam! KAAS.. oh dat heb ik echt even gemist. De kaas hier op Bali is namelijk niet te eten.. haha. De zondag hebben we met manta roggen gesnorkeld! Wat vet om die in het echt te zien en ze zwemmen zo dicht langs je! Helaas zijn Dorieke en ik wel zeeziek geworden en hebben we op de terugweg lekker over de railing van de boot gehangen.

Een ezel stoot zich in het algemeen geen twee keer aan dezelfde steen is de bekende uitspraak. Toch was het blijkbaar niet genoeg om 1 x door m’n enkel te gaan en miste ik op 21 oktober de laatste trede van de trap. Weer eens in het donker.. Die vrijdag zouden we met alle meiden de Batur gaan beklimmen, maar ik kon helaas niet mee omdat de zielepoot weer eens niet kon lopen.

Ja geld uitgeven doen we nog niet genoeg , dus zijn we met de groep van Selukat het eerste weekend van november naar het eiland Gili Trawangan geweest. Wat een relaxte sfeer hangt daar zeg! We zijn met paard en wagen, lekker ouderwets en best zielig eigenlijk, naar ons Resort gebracht, hebben vervolgens fietsen gehuurd en het eiland verkent. We hebben zaterdag met z’n allen gedoken en ik heb super mooie vissen en zeeschildpadden gezien! Het leek net alsof ze door het water zweven, zo mooi! Het was echt een super chill weekendje met lekker eten, zwemmen, zonsondergangen en natuurlijk uitgaan in de bekende Sama-Sama reggaebar. En alsof dat weekend nog niet genoeg was ben ik vorig weekend met Lotte, Dorieke, Lisa en Max naar West-Sumatra geweest. Wat een prachtige groene natuur met veel bergen, meren en mooie uitzichten! Ik heb mijn ogen uitgekeken toen we de laatste nacht op de koude berg hebben geslapen dat uitkeek over het meer dat tussen de bergen lag.

In deze (bijna) 3 maanden in Bali hebben we met de vrijwilligers en de lokalen op Selukat al 3 verjaardagen uitbundig gevierd door de jarige met water, ei, meel, koffiepoeder en andere viezigheid te bekogelen. Dit is hier op Selukat een soort van traditie geworden, waarbij de laatste verjaardag eindige in een groot gevecht met slootwater tussen alle vrijwilligers! Stinken.. maar wat hebben we een lol gehad met z’n allen!
Ook heb ik al 3 bruiloften bijgewoond en ben ik mee geweest naar een crematie, wat ik echt allemaal heel bijzonder vind om te zien! Zoveel cultuurverschil met een westers land.

Kort over de crematie: als iemand hier overlijdt dan komt in principe het hele drop gewoon. De ceremonie is buiten en het gekke is dat de mensen voor de crematie vaak lang moeten wachten.. soms wel een jaar nadat de persoon is overleden. In die tussentijd gaan ze het lichaam dan eerst begraven en later weer opgraven om het alsnog te verbranden (vanwege het hindoeïsme). Waarom duurt dit soms zo lang? Een crematie is hier heel duur en veel mensen hebben het geld er niet voor. Als er dan iemand overlijdt van een rijkere familie vragen de nabestaanden van de lagere kaste of ze mogen aansluiten bij de crematie van de hogere kaste. Ik ben bij een crematie geweest waar 3 mensen van verschillende kasten werden gecremeerd, dit kunnen soms ook wel meer zijn. De crematie zelf is helemaal open in de buitenlucht. Ze komen in een soort stoet met het lichaam op een soort troon, ingewikkeld in lappen stof, aangelopen met muziek. Dan halen ze het lichaam van die troon en dragen ze het naar een grote zelfgemaakte koe (heilig dier) en na een paar rituelen en offertjes steken ze de gehele koe met een gasbrander aan. Dat kun je gewoon allemaal zien, echt heel apart om mee te maken!

Volgende week donderdag is mijn laatste lesdag hier op Selukat en dan geven we als vrijwilligers een groot afscheidsfeest en willen we Selukat door middel van fundraising vernieuwd lesmateriaal geven om het Engels onderwijs hier nog meer te verbeteren. Hulp is welkom! Eind volgende week ga ik weer terug naar Denpasar voor mijn laatste 3 weken in Bali!

Time flies.. en om eerlijk te zijn, ik wil nog niet naar huis!

Lots of love,
xxxxx